Oferta

Co to jest Integracja sensoryczna?

Wszystkie informacje odbierane ze świata docierają do nas poprzez zmysły. Zwykle nie jesteśmy świadomi zachodzących procesów, gdyż odbywają się one w obrębie ośrodkowego układu nerwowego na poziomie podświadomości.

Układ nerwowy człowieka odbiera i rejestruje bodźce płynące ze zmysłów:

• dotyku
• równowagi (układ przedsionkowy)
• czucia głębokiego (układ proprioceptywny)
• smaku
• wzroku
• słuchu
• węchu

Bodźce odbierane są przez siedem układów zmysłowych i przewodzone do mózgu, w którym zachodzi przetwarzanie informacji. Integracja sensoryczna oznacza, że wszystkie wrażenia zmysłowe zostają zebrane w jedną spójną całość.

Prawidłowe zintegrowanie wszystkich wrażeń sensorycznych jest podstawą prawidłowego funkcjonowania. Jeśli doświadczenia dziecka w odbiorze i przetwarzaniu bodźców płynących ze zmysłów podstawowych są złe lub niepełne, to nie jest ono w stanie nauczyć się złożonych czynności, takich jak czytanie lub pisanie, i opanowanie ich sprawia mu ogromne trudności.

Tylko przez własne aktywne i różnorodne działania dziecko uczy się rozumieć otoczenie.

U kogo stosuje się metodę Integracji Sensorycznej (SI)?

Metoda SI jest wykorzystywana w pracy z dziećmi:

• o prawidłowym rozwoju intelektualnym z trudnościami w nauce szkolnej w tym m.in.:
  • z problemami ruchowymi – słaba koordynacja i równowaga,unikanie zabaw na huśtawce, karuzeli lub nadmierne poszukiwanie takich zabaw, problemy z nauką jazdy na rowerze, opóźniony rozwój ruchowy, niezgrabne, niezborne ruchy, nadruchliwość, wzmożona męczliwość, problemy z samoobsługą np. ubieraniem się.
  • z problemami szkolnymi i trudnościami w uczeniu się – obniżony poziom sprawności manualnej i graficznej, problemy ze skupieniem uwagi, czytaniem, pisaniem i zapamiętywaniem, słaba motywacja.
  • z problemami logopedycznymi – opóźniony rozwój mowy, niektóre wady wymowy.
  • z nadmierną wrażliwością lub zbyt małą wrażliwością na bodźce – dotykowe, wzrokowe, słuchowe, węchowe, smakowe.
  • z problemami z zachowaniem, zła relacja z grupą rówieśniczą –
  • labilność emocjonalna, impulsywność, trudności z dostosowaniem się do nowej sytuacji, niska samoocena, nadpobudliwość psychoruchowa ADHD

• oraz w nauce szeroko pojętej u dzieci z:
  • niepełnosprawnością umysłową,
  • zespołem Downa,
  • autystycznymi,
  • niedowidzącymi,
  • mózgowym porażeniem dziecięcym,
  • zaburzeniami werbalno-słuchowymi,
  • niemowlętami z grupy ryzyka.

Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej prezentuje więcej niż jedno z powyższych objawów. Jeśli podejrzewacie Państwo, że wasze dziecko pasuje do tego obrazu, to powinno ono być poddane badaniu przez wykwalifikowanego terapeutę integracji sensorycznej. Wyniki takiego badania wykażą, czy proces integracji sensorycznej jest zaburzony czy nie oraz przedstawi obszary, w jakich te problemy występują.

Badanie składa się ze standaryzowanych testów oraz usystematyzowanej obserwacji reakcji dziecka na stymulację sensoryczną, obserwację postawy, równowagi, koordynacji oraz ruchów gałek ocznych. Terapeuta Integracji Sensorycznej może dodatkowo przeprowadzić obserwację swobodnej zabawy dziecka i może poprosić o informacje dotyczące dotychczasowego rozwoju dziecka oraz jego typowych zachowań. Całkowite badanie trwać może od 1,5 do 3 godzin.

Po przeprowadzonym badaniu zostaniecie Państwo poinformowani o jego wynikach. Terapii Integracji sensorycznej kierowana jest w pierwszej kolejności do dzieci z trudnościami w uczeniu się. Może być też stosowana jako metoda komplementarna w usprawnianiu dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, autystycznych, upośledzonych umysłowo i niewidomych. Terapia i teoria SI może być wykorzystywana w działalności profilaktycznej.

Stymulując prawidłowy rozwój dzieci już od wieku niemowlęcego, szczególnie w przypadku tzw. grupy ryzyka okołoporodowego, zapobiegamy późniejszym nieprawidłowościom rozwojowym. Terapia Integracji Sensorycznej jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością. Otoczenie terapeutyczne jest wyposażone w różnorodny sprzęt taki jak: zjeżdżalnie, platformy do huśtania, liny do wspinania, koła do wskakiwania, trapezy do huśtania.

Dla dziecka terapia jest zabawą i może taką wydawać się dorosłym. Ale jest to jednocześnie ciężka praca, bo pod kierunkiem wykwalifikowanego terapeuty dziecko jest w stanie osiągnąć sukces, który prawdopodobnie byłby niemożliwy w całkowicie spontanicznej zabawie. Faktem jest, że wiele dzieci z problemami Integracji Sensorycznej nie potrafi bez pomocy bawić się efektywnie i w sposób zorganizowany. Tworzenie atmosfery zabawy nie służy jedynie przyjemności.

W takiej atmosferze dziecko jest bardziej zaangażowane w aktywności i robi większe i szybsze postępy niż dziecko niezaangażowane. Przy terapii stosuje się ćwiczenia takie by były wyzwaniem dla uczestnika i stymulowały jego mózg. Muszą być dostosowane do poziomu rozwojowego dziecka, nie mogą jednak być zbyt łatwe czy zbyt trudne. Ciągłe balansowanie na granicy możliwości dziecka poprawia organizacje OUN, wpływa na zmianę zachowania w sferze motorycznej i emocjonalnej, poprawę funkcji językowych i poznawczych a przede wszystkim przejawia się lepszą efektywnością uczenia się.

Terapia logopedyczna

Korygowanie i zmiana utrwalonych wzorców jest procesem długotrwałym i trudnym dla dziecka, ponieważ dużo dzieci trafia do specjalistów zbyt późno – najczęściej wówczas, gdy niewłaściwa postawa artykulacyjna jest już u dziecka zmechanizowana, utrwalona.

Potrzeba wówczas wiele czasu i wysiłku, aby zmienić ten nawyk. Często nawet jeśli uda się logopedzie uzyskać u dziecka właściwe brzmienie głoski, to utrwalenie jej i automatyzacja nie może obejść się bez udziału rodziców. To, czego dziecko nauczy się w gabinecie logopedycznym, musi być wielokrotnie powtarzane również poza miejscem terapii.

W Gabinecie logopeda prowadzi diagnozę i terapię logopedyczną dla dzieci już od niemowlaka.

Profilaktyka logopedyczna:

• profilaktyka rozwoju mowy u dzieci z grup ryzyka;
• wczesna diagnostyka odruchów fizjologicznych ważnych dla rozwoju artykulacji;
• działania zapobiegające nieprawidłowościom w rozwoju artykulacji;
• opieka logopedyczna nad dzieckiem z obciążonym wywiadem ciążowo – okołoporodowym.
• ćwiczenia i zabawy logopedyczne dla dzieci mające na celu zapobieganie wadom wymowy i głosu;
• ćwiczenia stymulujące prace analizatorów wzroku, słuchu i ruchowego;
• ćwiczenia kształtujące słuch fonematyczny oraz prawidłową analizę i syntezę słuchową i wzrokową.

Terapia logopedyczna dla dzieci w wieku 2-3 lat:

• diagnoza logopedyczna;
• wielozakresowa terapia opóźnionego rozwoju mowy;
• diagnoza i terapia niepłynności mówienia.

Terapia logopedyczna dla dzieci w wielu przedszkolnym i szkolnym:

• terapia zaburzeń rozwoju mowy;
• usuwanie wad wymowy;
• terapia afazji, dyslalii, alalii, dysfazji, dysleksji.

Terapia logopedyczna dla młodzieży i dorosłych:

• kształcenie poprawnej wymowy;
• emisja i higiena głosu;
• usuwanie wad wymowy;
• usuwanie złych nawyków mówienia;

Konsultacje logopedyczne :

• diagnozowanie wszelkich nieprawidłowości w rozwoju narządów artykulacyjnych
• wydawanie opinii i zaświadczeń.

Neurologopedia

Terapia afazji i dysfazji:

Terapia osób z uszkodzeniami neurologicznymi po przebytych urazach i udarach mózgu (afazja ruchowa, czuciowa, ruchowo – czuciowa).

Terapia dyzartrii:

Terapia osób u których trudności z mową wynikają z nieprawidłowej pracy mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych, spowodowanej uszkodzeniami odpowiednich struktur mózgowych.

Terapia ma na celu poprawę komunikowania się z otoczeniem przez usprawnianie uszkodzonych grup mięśni.

Terapia mowy dla dzieci z następującymi problemami:

• upośledzenie umysłowe;
• autyzm i zaburzenia ze spektrum autyzmu;
• zespół Aspergera;
• zespół Downa;
• zaburzenia neurorozwojowe i ogólnorozwojowe;
• porażenie mózgowe;
• afazja (ruchowa, czuciowa, ruchowo – czuciowa), dysfazja, dyzartria.

Organizacja zajęć:

Praca odbywa się regularnie min. 1 raz w tygodniu. Ilość spotkań zależy od potrzeb, postępów terapii oraz preferencji rodziców (w przypadku terapii dziecka). Na każdym spotkaniu przekazujemy informacje zwrotne dotyczące przebiegu zajęć oraz wskazówki na temat samodzielnej pracy rodzica z dzieckiem.

Czas trwania zajęć od 45 – 60 minut.

Podstawowe informacje o rozwoju mowy

Dobry początek dla mowy dziecka to stymulacja i wspomaganie właściwego jej rozwoju od poczęcia – czyli od momentu, kiedy rozpoczyna się proces jej kształtowania.

Pierwszy okres życia płodowego jest najważniejszy dla kształtowania się odruchów, istotnych dla rozwoju mowy. Jakość pierwszych reakcji dziecka warunkujących mowę, można ocenić już w momencie urodzenia, gdyż poziom ich ukształtował się w okresie płodowym. Wykorzystanie możliwości rozwojowych, z jakimi dziecko przychodzi na świat, zależy od czynników środowiskowych w jakich żyje dziecko oraz sposobu jego pielęgnacji. Rozumienie mowy u dziecka rozpoczyna się od pierwszych chwil jego życia.

Leon Kaczmarek (Ojciec polskiej logopedii) wyróżnia cztery podstawowe etapy rozwoju mowy:

Okres melodii (0-1)

Pierwszy krzyk noworodka tuż po narodzinach jest bardzo ważny, bowiem jest to moment zaczerpnięcia pierwszego oddechu. Pierwszy krzyk noworodka jest oznaką jego życiowej aktywności, ale również potwierdzeniem funkcjonowania narządów mowy. Matka dość szybko uczy się odczytywać potrzeby dziecka po rodzaju krzyku. Może on sygnalizować dyskomfort spowodowany mokrą pieluszką, głód, zmęczenie, przegrzanie, ból a także pragnienie kontaktu z matką.

W miarę nabywania doświadczeń dziecko zaczyna kojarzyć krzyk z przywołaniem bliskiej osoby, a w ten sposób opanowuje pierwszą formę komunikowania się ze światem dorosłych. Ponadto charakterystyczne dla tego okresu jest głużenie i gaworzenie.

W 2 – 3 miesiącu życia dziecko głuży, czyli wydaje specyficzne dźwięki o przypadkowym miejscu artykulacji, które nie mieszczą się w systemie fonetycznym języka. Brzmią jak gli, tli, kli, gla, bli, ebw itp. Głużenie u dzieci jest oznaką dobrego samopoczucia, początkowo ma charakter samorzutny a następnie pojawia się już jako reakcja na widok bliskiej osoby. bezwarunkowy. Należy pamiętać, że głużą także dzieci głuche.

Około 6 miesiąca życia dziecko zaczyna gaworzyć, czyli powtarzać dźwięki zasłyszane z otoczenia. Jest to duży krok na drodze rozwoju mowy. Wielką radość sprawia dziecku parskanie, prychanie, powtarzanie szeregu sylab : ma-ma…, ba-ba…, ta-ta…, la-la… Sylaby te nie mają jeszcze dla dziecka konkretnego znaczenia. Gaworzenie dostarcza dziecku nowych wrażeń słuchowych, dzięki którym przekonuje się, że odpowiednie ułożenie narządów mowy powoduje wydawanie odpowiednich dźwięków.

Dzięki nabywaniu takich umiejętności, jak spostrzegawczość, skupienie uwagi, dziecko około 10 miesiąca życia przejawia tendencję do powtarzania własnych i zasłyszanych słów (echolalia), które doskonali metodą prób i błędów. Kojarzenie wielokrotnie powtarzanych dźwięków ze wskazaniem odpowiedniej osoby lub przedmiotu prowadzi do wypowiadania ze  rozumieniem pierwszych słów : mama, tata, baba, lala. Umiejętność tą zdobywa dziecko około 1 roku życia. W słowniku dziecka możemy już zaobserwować samogłoski a, o, u, e, y, i oraz spółgłoski m, p, b, t, d.

Okres wyrazu (1-2)

W tym okresie dziecko zaczyna powtarzać wyrazy samorzutnie lub za zachętą opiekunów. Kaczmarek pisze, że „w odróżnieniu od dawnych słów (z 3 kwartału), którymi była tylko melodia względnie jego forma głosowa o artykulacji niewyraźnej, te nowe są już prawie identyczne lub wprost identyczne z wyrazami ogólnej mowy.” W wieku 14 – 15 miesięcy niemowlę coraz częściej zaczyna nazywać przedmioty. W wieku 18 miesięcy zaczyna samodzielnie pracować nad poszerzaniem słownika czynnego.

Wszystkie wypowiedzi dziecka w tym okresie są jednowyrazowe, przeważają rzeczowniki i czasowniki. Pod koniec tego okresu pojawia się zdanie proste. Artykulacja głosek w poszczególnych wyrazach jest tylko zbliżona do normalnej.

Okres zdania (2-3)

W tym okresie wyłaniają się poszczególne kategorie gramatyczne, wzbogaca się słownik, ustala się system fonologiczny, choć na razie pasywnie. Jest to trudny proces. Wypowiedzi często zbudowane są niezgodnie z tradycją językową, a ich postać foniczna (realizacja fonemów) odbiega nie tylko w szczegółach od normalnej, ale jest często zgoła inna, bo reprezentowana przez nieadekwatne głoski.

Dziecko umie jednakowoż dobrze wymawiać wszystkie samogłoski oraz spółgłoski, których artykulacja jest widzialna. Początkowo dziecko buduje zdania proste, złożone z dwóch lub trzech wyrazów i stopniowo przechodzi do dłuższych – cztero – pięcio wyrazowych.

Charakterystycznym zjawiskiem w tym okresie jest „poprawianie” mowy dorosłych, którzy chcąc przypodobać się dziecku mówią do niego spieszczoną mową. Świadczy to o różnicowaniu słuchowym prawidłowej i nieprawidłowej wymowy słów znanych dziecku, co jest wyraźnym symptomem rozwoju słuchu fonematycznego. Dziecko jeszcze nie potrafi poprawnie wymawiać wszystkich głosek, ale słyszy błędy w wypowiedzi i poprawia ją : ne eka, a eka – nie mówi się zeka, tylko rzeka. W trudniejszych zestawieniach głoski zostają często zastępowane łatwiejszymi o zbliżonym miejscu artykulacji. Mowa dziecka staje się zrozumiała już nie tylko dla najbliższego otoczenia.

Okres swoistej mowy dziecięcej (3-7)

Dziecko prowadzi już swobodne rozmowy, posługując się rozbudowanymi sygnałami dwuklasowymi, lecz zasady ich budowania nie są jeszcze utrwalone. W związku z rozwojem sprawności językowej wzrasta liczba pytań zadawanych przez dziecko, nawet do ponad czterdziestu dziennie.

Do połowy tego okresu dzieci zaczynają zdobywać umiejętności zupełnie poprawnej artykulacji. Po 4 roku życia partie mózgu odpowiedzialne za rozwój mowy osiągają swoją dojrzałość. Przyjmuje się, że na tym etapie mowa dziecka jest już dostatecznie rozwinięta i od tej pory podlega jedynie udoskonaleniom.

W wieku ok. 6 lat wszystkie głoski powinny być już artykułowane w sposób prawidłowy (źródło: Leon Kaczmarek, Nasze dziecko uczy się mowy, Lublin,1981r).

Opóźniony rozwój mowy

W dzisiejszych czasach opóźniony rozwój mowy dziecka to dość częste zjawisko. Powodem, dla których dziecko może opóźniać się z wydawaniem dźwięków i nauką języka mogą być fizyczne nieprawidłowości w obrębie aparatu artykulacyjnego oraz / lub problemy ze słuchem. Dziecko niedosłyszące może mieć trudności w rozumieniu, naśladowaniu i używaniu mowy. Do przejściowej lub trwałej utraty słuchu mogą prowadzić zakażenia ucha, zwłaszcza te nawracające lub przewlekła obecność płynu w jamie bębenkowej.

Właściwie leczone choroby ucha nie muszą mieć wpływu na słuch i mowę dziecka. U niektórych dzieci z opóźnieniami rozwoju mowy istota problemu leży w nieprawidłowej koordynacji ruchowej, a więc na linii przekazywania bodźców z mózgu do mięśni i innych struktur anatomicznych, zaangażowanych w mowę. Dzieci te mają trudności z używaniem warg, języka i żuchwy do wydawania dźwięków.

Opóźniony rozwój mowy może być również oznaką opóźnień rozwojowych dziecka.

Czym jest terapia ręki?

Terapia Ręki ma na celu usprawnianie tzw. małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów dłoni i palców, jak również dostarczania wrażeń dotykowych i poznawania dzięki nim różnych kształtów i struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania. W zajęciach wykorzystuje się ćwiczenia i zabawy mające rozwinąć sprawność ruchową całej kończyny górnej dziecka, sprawność manipulacyjną dłoni, umiejętność chwytu, koordynację pomiędzy dłońmi oraz doskonalenie czynności samoobsługi.

Ponieważ ręka spełnia swoje funkcje, gdy wszystkie jej elementy składowe, a więc kości, stawy i mięśnie działają prawidłowo i zachowana jest ich wielostronna współpraca, stąd ważne jest, żeby podczas terapii nie usprawniać poszczególnych części składowych ręki, ale postrzegać ją całościowo i pracować nad rozwojem funkcji, takich jak np. nauka trzymania łyżki, picia z kubeczka itp.

W późniejszym czasie obejmuje też naukę pisania. Wszystkie proponowane zabawy mają jednak swoją kolejność i nie mogą być wprowadzane w sposób przypadkowy.

Jakie są cele terapii ręki?

• poprawa sprawności ruchowej całej kończyny górnej
• udoskonalenie sprawności manipulacyjnej ręki
• wykonywanie kontrolowanych i precyzyjnych ruchów palców
• doskonalenie umiejętności chwytu
• doskonalenie pisania
• praca nad koordynacją pomiędzy dłońmi
• wspomaganie utrzymywania prawidłowej postawy
• poprawa koncentracji
• osiąganie samodzielności w podstawowych czynnościach życia codziennego​

Dla kogo jest terapia ręki?

Terapia skierowana jest przede wszystkim do dzieci wykazujących:

• zaburzenia napięcia w obrębie kończyny górnej (wzmożone lub obniżone napięcie)
• nieprawidłową postawę ciała
• problemy z wykonywaniem codziennych czynności (picie z kubka, zapinanie guzików itp.)
• problemy w zabawach manualnych (układanie małych przedmiotów, lepienie plasteliny)
• problemy grafomotoryczne (pisanie, malowanie)
• zaburzenia kontroli wzrokowo-ruchowej
• problem z koordynacją ruchową

Konsultacja

Jest to wstępne spotkanie z psychologiem, którego celem jest rozpoznanie problemów klienta oraz wspólne zaplanowanie dalszych kroków pomocnych w poradzeniu sobie ze zgłaszanymi trudnościami. Konsultacja umożliwia zapoznanie klienta i terapeuty oraz uzgodnieniu kolejnych elementów ewentualnej współpracy. Tego rodzaju spotkanie może mieć charakter diagnostyczny, psychoedukacyjny, wspierający – w zależności od potrzeby i charakteru zgłaszanego przez klienta problemu.

Czas trwania konsultacji:

60 min w przypadku osoby dorosłej, która zgłasza się z własnymi trudnościami

90 min w przypadku rodziców zgłaszającymi problemy dotyczące dziecka

Indywidualna pomoc psychologiczna

Jest to proces, w którym psycholog pracuje z klientem nad rozwiązaniem zgłaszanych przez niego problemów, uporządkowaniem trudnych emocji związanych w doświadczanymi sytuacjami. Spotkania odbywają się zwykle raz w tygodniu, a każda sesja trwa około 50 minut.

Terapia dzieci i młodzieży

Jest cyklem regularnych spotkań, w czasie których psycholog podejmuje pracę nad trudnościami zgłaszanymi przez dziecko oraz jego rodziców. Główne problemy, których może dotyczyć terapia obejmują:

• Trudności w prawidłowym radzeniu sobie ze złością
• Agresja
• Nadpobudliwość psychoruchowa
• Zaburzenia lękowe
• Nieśmiałość
• Niska samoocena
• Obniżony nastrój
• Wahania nastroju
• Zaburzenia odżywiania
• Eksperymentowanie, zażywanie środków psychoaktywnych
• Zaburzenia zachowania

Terapia dziecka i nastolatka poprzedzona jest spotkaniem z rodzicami, w czasie którego psycholog poznaje historię dziecka oraz jego rodziny. Konsultacja taka stanowi podstawę szerszej diagnozy zgłaszanych problemów i spojrzenia na nie z różnych perspektyw, co ułatwi planowanie dalszych oddziaływań terapeutycznych

Spotkania terapeutyczne odbywają się zwykle raz w tygodniu i trwają 60 min.

Co to jest terapia pedagogiczna?

Terapia pedagogiczna, zwana dawniej reedukacją lub zajęciami korekcyjno-kompensacyjnymi, to specjalistyczne działania mające na celu niesienie pomocy dzieciom ujawniającym różnego rodzaju nieprawidłowości rozwoju i zachowania. Zaburzenia te koryguje się poprzez odpowiednie oddziaływania specjalistyczne o charakterze psychologiczno – pedagogicznym oraz profilaktycznym.

Jest to szczególnie ważne na początku kariery szkolnej dziecka choć trudności w uczeniu mogą pojawiać się na różnym poziomie edukacji. Sprawiają , że uczeń nie potrafi przyswoić sobie wiadomości i umiejętności przewidzianych programem nauczania.

Uczeń taki otrzymuje słabe oceny, żyje w ciągłym poczuciu krzywdy i niesprawiedliwości, ma niskie poczucie własnej wartości, gdyż nie odnosi żadnych sukcesów.

Co jest celem terapii pedagogicznej?

Celem terapii pedagogicznej jest:

• Stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych
• Wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów
• Eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji – dzieci wymagają wyrównywania braków w sferze psychicznej w skutek doświadczania negatywnych ocen i kar, a więc zainteresowanie ich tym co jest dla nich atrakcyjne i możliwe do osiągnięcia oraz dostrzeganie uzdolnień, sukcesów i pozytywnych cech.

Do czego mogą przyczynić się te zajęcia?

Zajęcia terapii pedagogicznej , przejawiających trudności w czytaniu i pisaniu, przyczynią się do usprawniania zaburzonych procesów percepcyjno- motorycznych, istotnych w opanowaniu umiejętności szkolnych. Ponadto udział w zajęciach zapewni uczniom potrzebę osiągania sukcesu i wzmocni ich poczucie własnej wartości.

Terapia pedagogiczna jest działaniem mającym na celu usuwanie przyczyn i objawów trudności dzieci w uczeniu się. W efekcie terapii powinna nastąpić u uczniów zmiana postaw wobec trudności i niepowodzeń szkolnych oraz wzrost motywacji do uczenia się.

Trudnościom szkolnym często towarzyszą także trudności wychowawcze, zaburzenia aktywności, zaburzenia emocjonalne, zaburzenia relacji społecznych. Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom z zakłóceniami rozwojowymi możliwości wszechstronnego rozwoju.

Terapię pedagogiczną prowadzi się w formie indywidualnej i grupowej (liczba uczestników zajęć wynosi od 2 do 5 uczniów), by spowodować określone, pozytywne zmiany w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno – motywacyjnej oraz wiedzy i umiejętnościach dziecka.

Co to jest Biofeedback?

EEG Biofeedback (EEG – elektroencefalograf, biofeedback – biologiczne sprzężenie zwrotne) jest wysokospecjalistyczną metodą służącą do regulowania czynności bioelektrycznych mózgu w sposób pożądany za pomocą sprzężenia zwrotnego. Stworzona przez naukowców na potrzeby ośrodka lotów kosmicznych NASA.

Początkowo wykorzystywano ją do szkolenia astronautów, którzy w dużym stresie musieli wykonywać trudne i złożone czynności. Od prawie 60 lat jest także wykorzystywana przez jednostki wojskowe i ośrodki szkolenia pilotów oraz sportowców, polityków, ludzi biznesu. To w jaki sposób przebiegają procesy neuroprzewodzenia w mózgu człowieka przekłada się na jego zachowanie, bowiem kora mózgowa spełnia funkcję ośrodkowej regulacji procesów myślenia i zachowania.

Oddziałując poprzez trening biofeedback na neuroprzewodzenie w mózgu możemy wpływać na zwiększenie lub osłabienie komunikacji pomiędzy różnymi obszarami kory mózgowej, a to daje w efekcie znaczące i długotrwałe zmiany psychofizjologiczne.

Sprzężenie zwrotne w biofeedbacku to natychmiastowa dokładna informacja o nastroju mózgu (fal mózgowych). W sytuacji dysfunkcji fale mózgowe są w stanie rozstrojenia i odbiegają od normy. Trening EEG Biofeedback wpływa pozytywnie na korę mózgową w kierunku przywrócenia jej bioelektrycznej harmonii i zmieniając, w kierunku prawidłowym, funkcjonujące do tej pory nieprawidłowe wartości amplitud fal mózgowych.

Jak działa terapia EEG Biofeedback ?

Terapia ma na celu poprawę efektywności mózgu i uzyskania kontroli nad procesami fizjologicznymi zachodzącymi w naszym organizmie, zwykle niedostępnymi dla naszej świadomości. Treningi polegają na przekazywaniu pacjentowi przez terapeutę sygnałów zwrotnych o zmianach stanu fizjologicznego jego organizmu, dzięki czemu może on nauczyć się świadomie modyfikować funkcje (np. fale mózgowe, napięcie mięśni), które normalnie nie są kontrolowane świadomie.

Dlatego można powiedzieć, że w skrócie Biofeedback to nauka używania własnego mózgu. Celem terapii jest więc wytworzenie utrwalonych odpowiednich wzorców reagowania, np. nadzwyczajnej koncentracji umysłu przy dużej relaksacji. Wszystko to dzieje się poza świadomym działaniem trenującego gdy poprzez wytworzenie odpowiedniego sprzężenia zwrotnego wytwarza się proces uczenia pozytywnych wzorów.

Dzięki treningom EEG Biofeedback o 25-30% poprawia się:

• pamięć,
• koncentracja,
• szybkość myślenia,
• mowa,
• wzrasta kreatywność,
• myślenie twórcze,
• zdolność do rozwiązywania problemów intelektualnych,
• samoocena,
• odporność na stres,
• zdolność do opanowywania gniewu i kontroli emocji.

Dzieci osiągają lepsze wyniki w szkole, są spokojniejsze, pewniejsze siebie, zaczynają wierzyć w swoje możliwości, co pozytywnie wpływa na zmianę ich stosunku do obowiązków szkolnych. Pod wpływem treningów wiele dzieci dotąd zamkniętych i małomównych staje się bardziej otwartymi, chętnymi do kontaktów towarzyskich i do aktywności społecznej.

Znajduje zastosowanie w wspieraniu leczenia zaburzeń psychosomatycznych i neurologicznych, a także w doskonaleniu sprawności umysłowych.

Dla kogo przewidziana jest terapia?

EEG Biofeedback polecany jest wszystkim, niezależnie od wieku, zdrowym i aktywnym oraz posiadającym pewne deficyty.

Trening polecany jest osobom zdrowym:

•  wszystkim uczącym się, zdającym egzaminy, chcącym zwiększyć efektywność uczenia się (studenci, maturzyści, gimnazjaliści: na początku roku szkolnego, akademickiego, przed egzaminami, maturą),
•  dla osiągnięcia lepszych wyników we wszystkich dyscyplinach sportowych, w tańcu, w szkołach muzycznych (poprawa koncentracji, polepszenie motoryki),
• osobom na kierowniczych stanowiskach, intensywnie pracujących i tworzących oraz aktywnie uprawiających sport (biznesmeni, maklerzy, dziennikarze, naukowcy, aktorzy, kompozytorzy, sportowcy),
• osobom narażonym na stres, pracującym pod presją czasu, przeciążonym pracą,
• osobom występującym publicznie, aktorom, artystom,
• w celu skrócenia czasu reakcji tym, którzy tego potrzebują m.in. sportowcy, piloci, kierowcy.

Osobom chorym w następujących zaburzeniach:

• zaburzeniach snu, cierpiącym na bezsenność,
• zaburzeniach mowy,
• w problemach z koncentracją uwagi,
• zaburzeniach przyjmowania pokarmu (bulimia, anoreksja),
• zaburzeniach zachowania i społecznego przystosowania,
• w przewlekłych bólach głowy, migrenach,
• tikach,
• padaczce,
• zespole chronicznego zmęczenia,
• mózgowym porażeniu dziecięcym,
• autyzmie,
• rehabilitacji po urazach i udarach,
• impulsywności, agresji,
• zespole ADHD i ADD,
• zaburzeniach psychosomatycznych,
• jako kuracja wspomagająca uwolnienie od uzależnień: od alkoholu, jedzenia, leków, narkotyków, itp.

Dla dzieci z „trudnościami szkolnymi”, dla uczniów mających:

• gorsze wyniki w nauce, mimo wysokiej inteligencji,
• specyficzne trudności w uczeniu się (dysleksję, dysgrafię, dyskalkulię),
• zaburzenia uwagi, problemy z właściwym zachowaniem, ogólną samokontrolą,
• kłopoty z planowaniem i właściwą organizacją pracy.

Jak wygląda trening?

Czas trwania terapii EEG Biofeedback ustala się indywidualnie, stosownie do wieku trenującego i ważności problemu.

Treningi można podzielić na krótkoterminowe (ok. 15 – 20 spotkań) i długoterminowe wymagające systematycznej pracy przez ok. 40-60 sesji (np. ADHD).

Spotkania przez pierwsze 3 tygodnie odbywają się z częstotliwością 2 – 3 razy w tygodniu, a następnie 2 razy w tygodniu jednak nie rzadziej niż 1 raz. Dla każdego trenującego przeznaczamy godzinę na jeden trening.

Treningi polegają na kontrolowaniu przebiegu gry komputerowej przy pomocy własnego mózgu. Informacja o pracy mózgu rejestrowana jest przez niewielki sensor umieszczony na głowie pacjenta. Następnie informacja ta przesyłana jest do komputera i wyświetlana na ekranie monitora. Pacjent ma zatem możliwość obserwowania pracy własnego mózgu i jego trenowania.

Trening mózgu polega na sterowaniu grą komputerową – bez używania klawiatury i myszki. Osoba na bieżąco otrzymuje informację (feedback) zwrotną o pracy własnego mózgu (bio) – jeśli jego praca spełnia odpowiednie parametry funkcjonalne, ustalone przez neuroterapeutę, gra komputerowa postępuje.

Terapeuta śledzi pracę fal mózgowych osoby trenującej nagradzając fale potrzebne i jednocześnie tłumiąc fale niepożądane. Gdy zwiększa się aktywność mózgu pacjenta w ustawionym przedziale, gra porusza się do przodu, a komputer nagradza pacjenta punktami sygnalizowanymi dźwiękiem. Pozwala to nauczyć się reakcji własnego mózgu i modyfikować jego pracę. Trenująca osoba może świadomie odwracać nieprawidłowy stan fal mózgowych i dzięki temu osiągać optymalny stan równowagi fizjologicznej, wolny od napięć, stresu uzyskując poprawę stanu zdrowia.

Poprzez powtarzanie treningów trenujący uczy się wytwarzać prawidłową czynność mózgu zapewniającą stan zdrowia. Badania naukowe wykazały, że efekty treningu są długotrwałe, całkowicie bezpieczne i w odróżnieniu od farmakoterapii nie wywołują skutków ubocznych. Terapia jest bardzo przyjemna i przynosi długotrwałe efekty. Ilość treningów dobierana jest indywidualnie w zależności w jakim celu ją stosujemy.

Metoda Biofeedback jest całkowicie bezpieczna i nieinwazyjna.

Zajęcia zabawowo-edukacyjne

Sobotnie zajęcia zabawowo – edukacyjne rozwijające procesy poznawcze dzieci

Zapraszamy dzieci w wieku 3 – 7 lat na poranne zajęcia organizowane w gabinecie w godzinach 10:00 – 13:00 w grupach max. 6 osobowych.

Zajęcia przeznaczone są dla dzieci, które nie uczęszczają do przedszkola, z różnych powodów nie zaadaptowały się do zajęć przedszkolnych lub po prostu chcą uczestniczyć w zajęciach rozwojowych jakie proponuje gabinet.

Zajęcia tematyczne:

1. Gry i zabawy z elementami wczesnej nauki czytania prof. Jagody Cieszyńskiej
2. „Gry planszowe- inaczej” – modyfikowanie znanych gier planszowych i tworzenie własnych.
3. „Szachy dla maluchów” – pierwsze kroki
4. Zajęcia i zabawy sportowe z elementami profilaktyki wad postawy prowadzone przez fizjoterapeutę.

W trakcie każdych spotkań dzieci rozwijają procesy poznawcze i kształtują:

• zainteresowania;
• talent artystyczny;
• koordynację wzrokowo – ruchową;
• wyobraźnię;
• współpracę z grupą społeczną;
• wiedzę na temat zasad i reguł społecznych;
• poczucie własnej wartości;
• komunikację interpersonalną;
• prawidłową postawę.

Podczas spotkań wykorzystywane są pomoce dydaktyczne i edukacyjne, materiały plastyczne oraz muzyczne, materiały użytku domowego oraz sprzęt do zabaw ruchowych.

Zajęcia prowadzone są przez czynnego pedagoga z wieloletnim doświadczeniem w pracy z małymi dziećmi.

UWAGA!

Dzieci uczestniczą w zajęciach samodzielnie. Istnieje możliwość modyfikowania godzin i dostosowywania ich do potrzeb rodziców.

W cenę nie jest wliczone wyżywienie (na życzenie sprawdzony catering). Gabinet zastrzega sobie prawo do zmiany terminów zajęć w ciągu roku.

Zapisów można dokonać telefonicznie pod nr 601-27-10-63 lub przez maila gabinety@receptor-terapia.pl najpóźniej dzień przed zajęciami (ze względu na ograniczoną ilość miejsc, max. 6 osób w grupie).

Istnieje możliwość konsultacji z logopedą, fizjoterapeutą, psychologiem i pedagogiem (w dogodnym terminie).

Neurologopedia jest dziedziną zajmującą się diagnozą oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji pochodzenia neurologicznego.

Terapia obejmuje pracę z pacjentami z uszkodzeniami i  dysfunkcjami  ośrodkowego układu nerwowego, małymi dziećmi z obciążonym okresem ciążowym i  okołoporodowym, zespołami genetycznymi, dziećmi z opóźnionym rozwojem mowy, zaburzeniami mowy i komunikacji oraz osobami dorosłymi z zaburzeniami mowy o podłoży neurologicznym. Ponadto neurologopeda zajmuje się  diagnozą i terapią funkcji pokarmowych u dzieci i osób dorosłych.

Wczesne wspomaganie rozwoju (WWR) to zespół działań i aktywności przeznaczony dla dzieci od urodzenia do momentu rozpoczęcia nauki w szkole. Terapia WWR ma na celu niwelację różnic w rozwoju różnych umiejętności pomiędzy dzieckiem z zaburzeniami a dziećmi uznanymi za rozwijające się prawidłowo. Zatem w zajęciach WWR mogą uczestniczyć dzieci, u których podejrzewa się różnego typu nieprawidłowości rozwojowe.

Dzieci mające opinię o Wczesnym Wspomaganiu Rozwoju mogą korzystać z bezpłatnej terapii na terenie Poradni.

Ilość miejsc ograniczona.

Trening Umiejętności jest zwykle treningiem grupowym, podczas którego terapeuta uczy poprzez korygowanie lub pokazywanie na właściwych przykładach, zachowania dzieci i młodzieży w różnych sytuacjach społecznych. Umiejętność funkcjonowania w grupie jest dla dziecka bardzo ważna, a brak tej umiejętności rodzi szereg problemów. Rozwijanie umiejętności społecznych jest podstawą działań terapeutycznych w pracy z osobami ze spektrum autyzmu.

Zajęcia obejmują:

1. Integrację z rówieśnikami w grupie
2. Rozwijanie umiejętności zabawy
3. Dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskich kontaktów
4. Rozwijanie społecznych umiejętności, jakie panują w szkole czy przedszkolu
5. Rozwijanie społecznych umiejętności, z jakimi dziecko spotyka się w codziennym życiu
6. Przenoszenie uczonych umiejętności na sytuacje, z którymi dziecko spotyka się codziennie

Gimnastyka korekcyjna jest specyficzną formą ćwiczeń, w których ruch został w pewnej mierze podporządkowany celom terapeutycznym. Stosowane tu zestawy ćwiczeń mają doprowadzić do korekcji postawy ciała. To powoduje, że specyficzne są również zasady i metody stosowane w gimnastyce korekcyjnej.
Do głównych zadań gimnastyki korekcyjnej zalicza się:

– uświadomienie dziecku jego deficytu i konsekwencji wynikających z wystąpienia wady postawy;
– wyeliminowanie kompleksów psychicznych i fizycznych spowodowanych uczestnictwem w zajęciach korekcyjnych;
– uświadomienie rodzicom przyczyn i skutków wystąpienia wad postawy;
– opanowanie umiejętności skorygowania wady przez przyswojenie korekcji lokalnych i globalnych oraz rozciągnięcie grup mięśni przykurczonych i wzmocnienie osłabionych;
– kształtowanie nawyku prawidłowej postawy;
– wyrabianie wytrwałości posturalnej;
– utrwalenie nawyku prawidłowej postawy w różnych warunkach jego życia codziennego, bez udziału świadomości;
– wdrożenie do rekreacji ruchowej uwzględniającej elementy profilaktyki i korekcji zaburzeń zagrażających lub istniejących u dziecka.

Muzykoterapia to forma psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako środek stymulujący rozwój dziecka i korygujący zachowanie. Wśród elementów składowych muzyki rozróżniamy melodię, rytm, puls, określoną barwę dźwięków i stopień ich głośności. Muzyka jest motywatorem, który powoduje, że dzieci chętniej poddają się różnym oddziaływaniom terapeutycznym. Muzykoterapia jest jednym z elementów terapii kompleksowej, której celami
są: ukierunkowanie ruchu, wyrobienie koncentracji uwagi, pamięci, wyobraźni, wyrobienie orientacji czasoprzestrzennej, samoregulacji psychoruchowej, przytłumienie neurotycznych elementów postaw lękowych, doskonalenie umiejętności samodzielnego rozwiązywania zadań życiowych, konstruktywne ukierunkowanie osobowości dziecka, a także rozbudzenie wrażliwości estetycznej.

Logorytmika łączy w sobie terapię logopedyczną i rytmikę. Takie zestawienie umożliwia zaktywizowanie sfery zarówno słuchowej, jak i ruchowej uczestnika zajęć. Logorytmikę stosuje się głównie, pracując z dziećmi, ale także z pacjentami z zaburzeniami słuchu.

Podczas zajęć akompaniamentem rytmu jest słowo. Całość tworzy rytmicznie zestrojony ruch całego ciała. Za główny cel ćwiczeń logorytmicznych uważa się usprawnianie ruchowe i słuchowe dzieci, u których stwierdza się zaburzenia i wady wymowy. Dotyczą one również dzieci zdrowych, u których stymulacja słuchowo-ruchowa korzystnie wpływa na ogólny rozwój.

Stosowanie zajęć logorytmicznych, opartych na ruchu i muzyce, wymaga łączenia się zjawisk charakterystycznych dla muzyki, wśród których znajdują się: rytm, tempo, akcent, wysokość dźwięku oraz artykulacja.